Σκέψεις, ατάκτως ερημμένες, για την ΕΡΤ.

Πρώτα, διευκρινίζω ότι είμαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης που θα μπορούσε να έχει απόψεις για το γενικότερο θέμα της ΕΡΤ. Όχι για το κλείσιμο αλλά, για τα προηγούμενα χρόνια.

Δεύτερο, πιστεύω σε μιά αρχή. Ότι όταν μπαίνει κανείς στα όποια κέντρα εξουσίας, αναγκάζεται να σκέφτεται διαφορετικά, ακόμα κι αν έχει τις καλύτερες των προθέσεων. Φτάνει πολύ γρήγορα η στιγμή που πρέπει να κάνεις πράγματα και να πάρεις αποφάσεις που δε συνάδουν με την ιδεολογία σου. Εκεί, πρέπει να πάρεις μιά στάση. Ή παραιτείσαι ή, κάνεις αυτό που υπαγορεύουν οι καταστάσεις. Αν το κάνεις, απ΄την πρώτη στιγμή που το κάνεις, μπαίνεις σε μιά άλλη τάξη πραγμάτων και σε μιά άλλη σχέση με τον εαυτό σου.

Επιπλέον, καταλαβαίνω αλλά, δε με ενδιαφέρουν οι συζητήσεις με ανθρώπους που κρίνουν πολιτικές πράξεις, δηλώνοντας πως οι ίδιοι δεν έχουν, ούτε και θα ήθελαν να έχουν σχέση με εξουσία. Όχι για τίποτ΄άλλο, μονάχα γιατί δε θέλουν να μπουν στη διαδικασία να φανταστούν τι θα έκαναν εκείνοι στη θέση αυτού που κρίνουν.

Είχα να κάνω με την ΕΡΤ επί σωρεία ετών, από πριν προκύψει το Mega.

Είχα να κάνω με την τότε παιδική ζώνη. Μιά περιοχή δηλαδή που δεν ενδιέφερε κανέναν. Κι επειδή δεν ενδιέφερε κανέναν, μπορούσα να κάνω κι εγώ ότι ήθελα και κανείς δεν ασχολούνταν μαζί μου. Με τα παιδικά τώρα, σιγά τα λάχανα...

Τριγυρνούσα όμως, εκ των πραγμάτων, μέσα στο μέγαρο, έβλεπα, άκουγα, μάθαινα. Είσπραττα και άκουγα το παλιό υπεροπτικό “σύνθημα “, “ότι και να δείξουμε τα ίδια εισιτήρια θα κόψουμε “ (...). Αυτό όταν η ΕΡΤ είχε αποκλειστική τηλεθέαση. Μετά, πέρασαν τα χρόνια. Το ίδιο “σύνθημα “ ενδύθηκε μ΄ένα πικρό ένδυμα. Οι εργαζόμενοι είχαν καταλάβει ότι όλα είναι ξεπουλημένα, ποσοστά τηλεθεάσεων κλπ., και απλά συνέχιζαν αυτό που είχαν μάθει να κάνουν.

Θυμάμαι κάποια στιγμή (2001) που ρωτάω έναν υπεύθυνο προγράμματος.

- Τί τηλεθέαση έχουν τα Πρωινάκια;

- Έλα ρε Κώστα τώρα, άστο αυτό.

- Όχι, θα ήθελα να ξέρω.

- Επιμένεις;

- Ναι.

- Ε, αν επιμένεις, 0,001%.

Χαμογέλασα, έφυγα.

Σημειωτέον ότι το συγκεκριμένο παιδικό πρόγραμμα το είχαν βάλει στις 7:50, όταν δηλαδή τα παιδιά και όλοι οι άλλοι είχαν φύγει απ΄τα σπίτια τους...

Η τηλεόραση (και όχι μόνο) είναι ένα είδος βάκιλλου. Έτσι και δουλέψεις μέσα της, δε θες να ξεκολλήσεις.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να κατεβάζει συνέχεια καινούριες ιδέες και να τις προτείνω. Τις κατέθετα, τις συζητούσα, δε βαριέσαι. Ένιωθα σα να μιλάω με τοίχους. Και στην παιδική ζώνη, όπως και στις περισσότερτες άλλες θέσεις, υπήρχαν και αποφάσιζαν άνθρωποι που, ούτε σχέση είχαν με το θέμα, ούτε ήθελαν να έχουν, ούτε έδιναν την ευκαιρία στον εαυτό τους να συζητήσουν κάτι με κάποιον που να είχε σχέση, ούτε όραμα είχαν, ούτε ενδιαφέρον, ΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΑ. Όλο βιάζονταν, όλο κάτι άλλο σπουδαιότερο είχαν να κάνουν, μου έδειχναν ότι μου κάναν χάρη και μόνο που μ΄ακούγαν. Δεν είχε σημασία τι έλεγα, τι πρότεινα, ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΑΝ.

Ίσως να έχετε σκεφτεί κάποτε τα παρακάτω.

1. Ότι δε γνωρίζεις, δε σου λείπει.

2. Μπορεί να προτείνεις κάτι, στον οποιονδήποτε, που να είναι μιά επαναστατική ιδέα. Αν ο οποιοσδήποτε που σε ακούει δε μπορεί να δημιουργήσει μιά στοιχειώδη εικόνα στο μυαλό του σε σχέση μ΄αυτά που του λες, είναι σα να μην έχεις πει τίποτα.

3. Η Ελλάδα είναι μιά χώρα που δεν έχει καθόλου καλή σχέση με τις ιδέες. Δε τις χρειάζεται, θεωρεί. Αν πεις κάποια ιδέα η συνηθισμένη αντιμετώπιση είναι, “πως διάλο αυτός σκέφτηκε κάτι που δε τό΄χω σκεφτεί εγώ” ή, κάνω ότι ακούω αλλά εγώ που έχω εξουσία θα δώσω δυνατότητες σε κάποιο δικό μου και δε παίζει κανένα ρόλο αν ο δικός μου είναι για να τον κλαίν οι ρέγγες. Είναι δικός μου, με συμφέρει”. Ή, “ακούω αυτό που μου λένε, κρατάω ότι μου χρειάζεται και δίνω σε κάποιον δικό μου να το κάνει, παραλλάσσοντάς το”.

Πείστε με ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα ΠΑΝΤΟΥ!!!

Για μένα, προσωπικά για μένα, η ΕΡΤ ήταν ένα γερασμένο σχήμα. Αυτό που ονομάζουμε, γενικώς και αορίστως, πολιτισμό, παράδοση κτρ., κουβαλάει μέσα του έντονα σημάδια γήρανσης. Ενώ πιστεύω ταυτόχρονα ότι το οτιδήποτε εμπίπτει μέσα στον πολιτισμό και στην παράδοση μπορεί να λαμποκοπήσει και να τραβήξει την προσοχή ακόμα και του πιό μπερδεμένου πιτσιρικά που έχει μεγαλώσει με κολλημένη τη μούρη στην οθόνη του υπολογιστή, φτάνει να ξέρεις τον τρόπο.

Ας πούμε, η μετάδοση μιάς λειτουργίας από εκκλησία, ένα γκρουπ που χορεύει παραδοσιακούς χορούς, ο ζεϊμπέκικος και ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ άλλο, μπορεί να είναι απίστευτα βαρετό αλλά και μπορεί να μεταβληθεί, στα κατάλληλα χέρια σε κάτι απίστευτα σύγχρονο και ριζοσπαστικό. Αλλιώς, απευθύνεσαι σε ανθρώπους εγκαταλειμένους, συντηρητικούς, φανατικούς που δεν αντέχουν και δε θέλουν να δουν τα πράγματα κι από άλλες οπτικές γωνίες. Με άλλα λόγια, στο μεγαλύτερο κομμάτι αυτών που παρακολουθούσαν την ΕΡΤ.

Το επιχείρημα ότι, εκτός όλων των άλλων, το κλείσιμο της ΕΡΤ αφήνει “ορφανούς” και τους Έλληνες/δες της ομογένειας, λέει και δε λέει τίποτα ταυτόχρονα.

Οι Έλληνες της ομογένειας ζουν τη ζωή τους εκεί που ζουν και θέλουν να διατηρούν άθικτο αυτό που εννοούν όταν λεν “πατρίδα”, κάτι που αποτελείται από συμπαγείς, ανεπεξέργαστες και στατικές θέσεις που βολεύουν τη συντήρηση μέσα τους.

Αν το πω με πιό εύκολα λόγια, θέλουν/έχουν ανάγκη να ξέρουν ότι, όταν θα κατέβουν προς τα κάτω, προς την Ελλάδα, θα παν στο χωριό που άφησαν για να γιορτάσουν το Πάσχα και θέλουν φουστανέλλα, κοψίδι κτρ.

Ξέρω ότι γενικεύω.

Γενικεύοντας με τον ίδιο τρόπο λέω ότι, όταν άρχισαν να ξεφυτρώνουν τα ιδιωτικά κανάλια οι πιό πονηροί, οι πιό ικανοί, οι πιό έξυπνοι, οι πιό τυχοδιώκτες, όντως έχοντας μαθητεύσει μέσα στην ΕΡΤ, την εγκατέλειψαν. Η ΕΡΤ είδε τι κάναν τα ιδιωτικά κανάλια και, σ΄ένα μεγάλο ποσοστό, προσπάθησε να τα αντιγράψει. Όταν προσπαθείς να αντιγράψεις κάτι που είναι επιφανειακό και απλώς φαντεζί και δε ξέρεις και πως, το αποτέλεσμα είναι κωμικοτραγικό.

Δε θέλω με κανένα τρόπο να παρακάμψω το ότι έχουν γίνει πολύ σοβαρές δουλειές μέσα στην ΕΡΤ, κάθε άλλο. Απλά, θέλω να πω ότι η ΕΡΤ είχε χάσει το παιχνίδι από την αρχή. Οι όποιες “προσπάθειες” έγινα να “εμβολιαστεί” με άτομα που “ηξεραν” το know how έχοντας χρηματίσει στα ιδιωτικά κανάλια, επίσης δεν απέδωσαν, είτε γιατί πρόσκρουαν στο συντηρητικό κατεστημένο, είτε γιατί οι “εμβολιαστές” το είδαν σαν ευκαιρία να βγάλουν χρήματα κάτω απ΄το τραπέζι.

Κάπως μάυτό τον τρόπο..

Αν λοιπόν τα πράγματα είχαν έτζι, η ΕΡΤ επιζούσε σαν “αναγκαίο κακό”. Όλοι ήξεραν, ο καθένας απομυζούσε με τον τρόπο του, τα χρόνια περνούσαν, κάθε σωστή προσπάθεια ναυαγούσε και τίποτα δεν άλλαζε.

Το τι θα γίνει τώρα, προσωπικά δε με αφορά. Λυπάμαι.

Από τουλάχιστο 15 χόνια πριν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου ότι το παιχνίδι πιά παίζεται στο Διαδίκτυο, μέχρι να το περιορίσουν κι αυτό.

Προτιμώ τα συνδρομητικά κανάλια, την πλοήγηση μέσα σε ωκεανούς παρά την εμμονή σ΄ένα “κρατικό” κανάλι που προσπαθεί να κρατάει ανέπαφα μιά σειρά από πράγματα που, κατά τη γνώμη μου, δε μας αφήνουν να δούμε το παραπέρα. Όποιο κι αν είναι αυτό!